Elke Dybla is uniek – en dat begint al bij het snijden van de klei.

Met een losse pols snijd ik de vorm, die ik vervolgens uitrol tot zo’n 0,5 cm dik. Daarna laat ik het even rusten op kranten, zodat het vocht sneller verdwijnt en de klei steviger wordt.

Zodra de juiste stevigheid bereikt is, kneed en wrijf ik de randen voorzichtig in vorm. Sommige stukken worden breder, andere smaller – alles met beleid. Als de rand staat, druk ik mijn stempel en het unieke nummer in de onderkant.

Het handvat maak ik met de hand door een rolletje te vormen, zonder pers, zodat het dikteverschil en de levendigheid behouden blijven. Geen enkel hengseltje is hetzelfde – elk exemplaar is echt uniek. Vervolgens monteer ik het met zorg op het schaaltje, een secuur werkje om scheurtjes te voorkomen.

Tot slot haal ik met een stukje zeem de scherpe randjes weg. Daarna wikkel ik de Dybla in plastic, zodat het oor en het plateau gelijkmatig kunnen uitharden. Na een paar dagen gaat het plastic eraf en kan het rustig aan de lucht drogen.

Glazuren en bakken – een proces van geduld en experimenteren

Zodra de Dybla's volledig droog zijn, gaan ze de keramiekoven in voor de biscuitstook. Dit gebeurt meestal rond de 1000°C en neemt een hele dag in beslag.

Na het bakken begint het glazuurproces. Voor de Dybla's heb ik talloze proefplaatjes gemaakt om het perfecte glazuur samen te stellen, speciaal voor steengoedstook. Dit is een zorgvuldig proces waarbij verschillende grondstoffen worden gemengd en ingekleurd om de gewenste tinten te creëren. Het mengsel wordt eerst gezeefd om klontjes te verwijderen – een tijdrovend, maar essentieel onderdeel van het glazuurontwikkelingsproces.

Het openen van de oven blijft altijd spannend. Soms pakt een kleur anders uit dan verwacht, maar soms zitten er ook echte pareltjes tussen.

Elke Dybla krijgt drie lagen glazuur, waarbij elke laag eerst goed moet drogen voordat de volgende wordt aangebracht. Ik breng het glazuur met de hand aan met een kwast. Spuiten leidt tot verspilling, en dompelen vraagt om een grote hoeveelheid glazuur – iets waar ik nog mee experimenteer om de basis kleuren te bepalen.